Rand wtulił się we włosy Scar.
Alice tylko pokręciła głową.
- No ale widzisz ile możesz znajomości ominąć, jeśli nie chodzisz do szkoły. - chwilę pomyślała. - No dobra, z Carmim znałam się zanim poszłam do tamtej szkoły, a w Kompleksie trzymałam się tylko z GLASSED, więc nawet nie wiem, kto tam również wtedy chodził... Ale mniejsza z tym, i tak mam rację. Jak zawsze, ph.
Carro zerknął na Alice ze znudzoną miną, a gdy Vrolikowi w końcu udało się wstać, orzechowy basior podniósł się na tylnych łapach i bezceremonialnie walnął przyjaciela obiema łapami prosto w biały bok z taką siłą, że basior nie zdążył nawet pisnąć, a już leżał zakopany w zaspie i tylko długie łapy wystawały na zewnątrz. Carmi tylko zaśmiał się - krótko i chrapliwie - po czym bez żadnego wysiłku wskoczył na wysoką gałąź jakiegoś drzewa.
Red za to, ignorując wszystko, co się wokół rozgrywało, piorunowała wzrokiem śmiejącego się z niej bezczelnie mężczyznę.
- Czytałam "Alicję...", ale i tak pamiętam tylko film na kasecie VHS, trochę był marnej jakości, ale puszczali nam to w wię... Znaczy, w przedszkolu, bo nikt nie chciał leżakować i uratował ich tylko ten stary sprzęt.

Chwilę po tym, jak wszyscy wyszli z magazynu pod drzwi budynku przypałętał się chudy, niski mężczyzna w świecących jasnym, żółtym światłem goglach - The Voice. Ewidentnie czegoś szukał i to najwyraźniej szukał długo, gdyż jego czarno-cyjanowe włosy były rozburzone w nieładzie (czytaj: stały wszystkie na sztorc), a zamiast zwykłego szerokiego uśmiechu na jego twarzy widniał grymas. Omiatał światłem reflektorów ziemię przed magazynem, aby znaleźć jakiekolwiek ślady świadczące o tym, że nie pomylił się w swoim tropieniu i Little Red rzeczywiście tu była.

Scarlett odsunęła się nieco od Randa, tylko po to, by przyjrzeć mu się dokładniej. Dawno się nie widzieli, ale Rand nie wydawał się ani trochę inny od tego czasu, zwłaszcza jego białe oczy były ciągle takie same.
Alex znowu przewróciła oczami, tak mocno, że o mało jej nie wypadły.
-Miałam ważniejsze rzeczy do olewania niż nudne lekcje w szkole. Na przykład treningi, wypady, wojnę...
Winemaker uśmiechnął się do dziewczynki, szczerząc lekko ostre kły.
-To tylko taki zwrot. Czytałaś "Czarnoksiężnika z krainy Oz"? To jedna z moich ulubionych książek. Inna to "Alicja w Krainie Czarów". Czasami pełno jest sensu w nonsensie.

Rand także wtulił się w waderę, obejmując ją jednocześnie łapą. Za nic w świecie nie chciał jej puścić, bojąc się, że znowu coś pójdzie nie tak i zostaną rozdzieleni. Chyba żadne słowa nie były tu potrzebne. Nie zwracał także uwagi na tańczącego Laveona, choć gdzieś na granicy umysłu pojawiła mu się myśl, jakieś skojarzenie, które dopiero po chwili zrozumiał - Rum i Kuna. Tak, oni dokładnie tak samo się zachowywali.
Alice złapała wzrok Carro, kiedy ten uśmiechnął się lekko, bardzo lekko, niemal niewidocznie, wskazując na starającego się podnieść Vrolika, który zlewał się w jedno z białym puchem na ziemi. Tylko czarna grzywa, kita na ogonie i frędzelki na uszach odcinały się od śniegu. Carmi lekko machał końcem ogona, jedną z bardzo długich łap bawiąc się medalionem na swojej szyi. Alice machinalnie zerknęła na Vrolika. Wilk miał na szyi dwa aksamitne woreczki na długich sznurkach - jeden czarny, drugi czerwony. Wampirzyca uśmiechnęła się pod nosem i zwróciła do Alex widząc, że i siostra patrzy na przyjaciół.
- Alexiasta, to są Carmi i Vrona, chodziłam z nimi do szkoły w Konglomeracie, ale ty pewnie tego nie pamiętasz, o ile ci o tym w ogóle mówiłam. - zamyśliła się na chwilę, po czym dodała, wystawiając język: - Nieuku jeden.
Red za to posłała Winiarzowi spojrzenie mówiące "no oszalał do reszty".
- Nazywam się Red, głupku...

Scarlett również polizała Randa, a jej uszy natychmiast opadły na boki, kiedy się zrelaksowała. Również nie wiedziała co powiedzieć, wtuliła więc tylko łeb w jego szyję, napawając się znajomym zapachem.
Laveon dalej podśpiewywał, tańcząc idiotycznie wokół zgromadzonych.
Alex tylko przewróciła oczami i uśmiechnęła się krzywo pod nosem, patrząc na dwa bawiące się kością wilkopodobne stwory.
Winemaker spojrzał z zamysłem na Red.
-Coś mi się wydaje, że nie jesteśmy już w Kansas, Toto...

Rand dłuższą chwilę gapił się na Scarlett, kładąc uszy po sobie, zanim coś nie popchnęło go mocno od tyłu - tym czymś był rozbawiony Vrolik, który padł z rozpędu do tyłu po tym, jak Carmi nieoczekiwanie puścił swoją część kości, aby z podstępnym uśmiechem patrzeć, jak jego przyjaciel traci równowagę. Uderzenie to całkiem rozkojarzyło Randa, ale dzięki temu basior otrząsnął się z zaskoczenia i natychmiast podbiegł do partnerki, aby polizać ją po pysku.
- Scarlett - wymamrotał tylko, bo jakoś średnio przychodziło mu na myśl coś innego, co mógłby powiedzieć po tak długim czasie niewidzenia się z żoną.
Red tymczasem walnęła Winiarza z łokcia i mruknęła.
- Yo, panie Winiarz, śnieg? Nie było tu przypadkiem przed chwilą lato? Dziwne rzeczy się tu dzieją, nie?

Scarlett widać wyczuła znajomy zapach, bo przerwała nagle kontakt wzrokowy z fioletowym wilkiem i odwróciła się, nie zwracając najmniejszej uwagi na Laveona, który nagle wydarł się triumfalnie i zaczął śpiewać: "Wygrałem, wygrałem, wygrałem - a ty przegrałaś, przegrałaś, przegrałaś...", skacząc dookoła.
Wadera położyła po sobie uszy i potoczyła wzrokiem po lesie, aż znalazła swojego partnera. Podbiegła do niego, automatycznie machając ogonem.

Alice rozejrzała się szybko, starając się wyszukać źródła zapachów, jakie mówiły jej o przynależności przynajmniej trzech z gromadzonych tu istot do jej rodzimego Trondhaimu. Za nią Red skakała w śniegu, usiłując dostać się bliżej do sióstr, aby dowiedzieć się, co przed chwilą mówiła Alex. Tymczasem Alice w końcu wyczaiła uciekinierów ze swojego świata. Był to nie kto inny, jak Randall Hale, partner Scarlett zresztą, który teraz stał nieruchomo po kostki w śniegu i wpatrywał się w samicę wzrokiem zarówno pełnym niedowierzania, jak i czymś na kształt radości, a może tęsknoty z powodu długiej rozłąki. Ale Alice nie patrzyła na wilka - jej wzrok padał na dwa inne wilko-podobne stworzenia, które nie zwracając zupełnie uwagi na przybyłych bawiły się wesoło w śniegu. Alice rozpromieniła się. Wtedy zauważyła także kątem oka, że jeden z wilków, większy, ciemnobrązowy - Carmicarro Savrin - spojrzał na nią z ukosa, ale nie zaprzestał przeciągania się kością z mniejszym, białym smok-basiorem - Vrolikiem Lavillenie. Ten za to wydawał się tak skupiony na zabawie, że nawet nie zarejestrował, że w ogóle się ktokolwiek w lesie jeszcze pojawił.

Alex wparowała do lasu, w którym niemal natychmiast zaczął padać śnieg. Za nią weszła reszta. Alex rozejrzała się po szybko bielejącym borze. Wypatrzyła kilka kolorowych plam wśród drzew i ruszyła w ich kierunku. Jej oczom ukazały się dwa wilki, wpatrujące się w siebie w dramatycznym skupieniu.
-Laveon, Scar... - zaczęła Alex, ale pirat syknął na nią wściekle, uciszając ją. Alex uniosła brwi z cierpką miną. Dwa wilki wpatrywały się intensywnie nawzajem w swoje oczy, bez słowa i bez ruchu.