Wziąłem szalik i wcisnąłem do kieszeni.
-Nie, nie widziałem. Znaczy, widziałem w szpitalu, kilka dni temu. Teraz nie wiem, gdzie jest.

-Carry de Costa. - przewróciłem oczami. Posiedziałem jeszcze z piętnaście minut i wstałem ostrożnie.

-Niee... Tylko jakbyś mogła mi podać płaszcz i szalik. - mruknął Carry, powooooli dźwigając się na rękach i jeszcze wolniej kucając.

Carry poleżał jeszcze parę minut i znów zaczął zezować w stronę płaszcza. W końcu, zaciskając zęby, przewrócił się powoli na brzuch i, centymetr po centymetrze, zaczął się czołgać do swoich ciuchów.

Wrócił do ciała, otwierając oczy. Szkło na Carry'm zaczęło się jakby rozpuszczać, znikać. Wyprostował się, jego nogi wróciły do normalnej ludzkiej postaci. Jednocześnie wypustki z ramion i przedramion odłamały się i spadły na ziemię, roztapiając się; rany na rękach Carry'ego natychmiast się zrosły. Ułamał się także dziób, szklana kopuła na głowie zmiennokształtnego pękła na dwie części i rozpuściła się. Carry wygiął ramiona do przodu, stawy i barki z trzaskiem wróciły mu na swoje miejsca. Wszystko to trwało zaledwie minutę. W ciągu następnych dwóch sekund Carry upadł na ziemię, jęcząc pod nosem przez zaciśnięte zęby i nie mogąc się ruszyć.

Carry machnął skrzydłami, wzbijając się na chwilę jeszcze wyżej, po czym zapikował i znów wyrównał lot. Uznał, że już chyba będzie umiał się podszyć pod szklane stworzenie i wylądował. Jakby zbił się sobie, ściaśnił i oparł dziób o ziemię. Po chwili opuścił ciało w postaci czegoś niematerialnego (;-;) i rozejrzał się. Kiedy używał projekcji astralnej, nie mógł go nikt zobaczyć ani wyczuć, jednak on sam też nie mógł się z nikim porozumieć.

Taka jakby aktualizacja ;-;

Wszedł Carry. Miał skupiony wyraz twarzy i wpatrywał się z uporem w jeden punkt przed sobą. Na jego głowie dało się zauważyć coś jakby szklana miska z dziobem z przodu, na wysokości nosa, wtapiająca się z tyłu w czaszkę Carry'ego. Ściągnął płaszcz i szalik, rzucając je na ziemię, po czym rozdarł od dołu rękawy koszuli. Z ramion prostopadle do kości zaczęły mu wyrastać szklane wypustki, po chwili tak długie jak jego ręce, podobnie jak z przedramion. Po chwili między szklanymi kośćmi skrystalizowała się cienka błona. Carry zacisnął zęby i wygiął ramiona do tyłu. Rozległo się kilka chrupnięć, kiedy stawy i barki mężczyzny przemieściły się bliżej kręgosłupa. Kręgosłup wygiął mu się jak u ptaka, ciało wydłużyło i załamało. Jego tułów i nogi pokryły się szkłem. Na jego butach skrystalizowały się szpony. Szkło z klatki piersiowej połączyło się i stopiło z dziobem, który Carry na próbę otworzył i zamknął, wydając piskliwy zgrzyt. Wypustki po bokach szklanego łba zrobiły się czarne, na kształt oczu pterodaktyla. Carry, już w całości zamaskowany, machnął skrzydłami parę razy i odbił się. Wzleciał w górę i zaczął krążyć nad łąką.