Spoglądałam to na trojaczki, to na drzwi od gabinetu, za którym niewątpliwie był jakiś śpiewający szurnięty gość.

Weszłam. Jakoś nie rzuciło mi się od razu w oczy, że na parkingu nie było ani jednego auta. Dopiero w środku zauważyłam, że przy recepcji nie ma ani jednej pielęgniarki i żaden lekarz nie biega po korytarzy ze stosem papierów. W ogóle było strasznie cicho, wszędzie były porozrzucane śmieci. Czyżby to był jeden z tych opuszczonych zbombardowanych szpitali? Nie zauważyłam żadnych ziejących dziur w ścianach czy czegoś podobnego.

Weszłam powoli, uważnie się rozglądając. Zgubiłam gdzieś komórkę - prawdopodobnie parę dni temu - zgubiłam gumkę do włosów, zgubiłam grzebień, zgubiłam ogryzek ołówka, no i zgubiłam siostrę. A teraz jeszcze samą siebie zgubiłam. Nie miałam najmniejszego pojęcia gdzie jestem, ale to już nie problem, bo i tak nie miałam skąd się dowiedzieć, a poza tym do życia mi ta wiedza nie była potrzebna. A propo's życia... Zacisnęłam pięści. Ten zdrajca już długo nie pożyje, niech ja go tylko znajdę. Zapłaci za to, co zrobił mnie i mojej siostrze.
Rozejrzałam się jeszcze raz, wciąż idąc ścieżką. Dostrzegłam coś rudego czającego się w krzakach, na szczęście daleko ode mnie, i kogoś siedzącego na ławce, nie byłam jednak pewna czy jest pokojowo nastawiony, czy to człowiek ani czy w ogóle żyje. Toteż zatrzymałam się i, obserwując obcych kątem oka, zaczęłam w razie czego obmyślać plan ucieczki.